———————————————————————————————————————————————————————————————————————-

„Pani Paulina wybiera środki ubogie, nie straszy wielkim formatem prac i ma odwagę szukać – przez swoją osobistą modlitwę, opartą w głównej mierze na czytaniu, słuchaniu Słowa Bożego, życiu Ewangelią i liturgią Kościoła – osobistego zapisu Światłości prawdziwej.

Rezygnacja ze złota nie oznacza dla autorki rezygnacji ze światła, zawsze obecnego w jej ikonach (czasem bardzo intensywnie i niekoniecznie w formie typowej aureoli). Dzięki jej poszukiwaniom dochodzi się do małych odkryć. Od tych, że człowiek święty świeci nie swoim światłem, przez te, że otrzymanym światłem dzieli się z drugim i światło się pomnaża (Światłość prawdziwa, Nawiedzenie), a bywa, jak w Magnificat, że to światło wypływa z człowieka hymnem uwielbienia Boga. Na koniec odkrywamy, że modlitwa rozświetla człowieka (Gwiazda Zaranna), rozjaśnia jego oblicze, myślenie, zapala jego dłonie i działanie zgodne z Bożym zamysłem. Nie sposób dojść do takich odkryć bez głębokiego zanurzenia w ciszy, w której do ludzkiego serca przemawia Bóg.”

Hieronim St. Kreis OSB

Bóg pierwszy przyciąga człowieka, zaprasza i mówi – zbliż się. Bóg pragnie bliskości i zjednoczenia. Dla Niego człowiek, każdy człowiek, jest po prostu piękny. Jego, Boskie „zbliż się” to więcej niż słowo – to jedyne w swoim rodzaju, formie i sile wyrazu Słowo, które przyjęło ludzkie ciało – Jezus Chrystus. Prawdziwy Bóg i Prawdziwy Człowiek. Piękny Bóg i Piękny Człowiek.

Obrazy Pauliny Krajewskiej to teologia bliskości i teologia zachwytu. Obserwator angażuje się cały – ciało wyrywa się by być jak najbliżej, a równocześnie umysł szanuje prostotę i niedostępność Boskiej tajemnicy. Każdy obraz ma w sobie światło i żar.

dr hab. Tomasz Gałuszka OP, prof. Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II
(fragment artykułu z katalogu do wystawy)